ผ่านไปอีกปี

นานแล้วเหมือนกันน่ะที่เราไม่ได้เข้ามาในบล็อกแห่งนี้

ไม่ได้เขียนอะไรเลย ที่จริงไม่มีเวลาซะมากกว่า

ปีนึงที่ผ่านมาที่ได้ทำงานที่ รร นี้มันให้อะไรได้หลายอย่างกับเรา ได้ประสบการณ์อย่างที่ๆอื่นไม่เคยหยิบยื่น

มาให้ ได้โอกาส ได้แรงดันผลักให้ออกไปทำงานในระดับที่สูงขึ้นไป ได้รับความไว้วางใจในการทำงาน

ได้เป็นคนเก่งในสายตาเพื่อนๆที่ทำงาน ได้ยิ้ม ได้หัวเราะ กับนักเรียนกับเพื่อนครูด้วยกัน

คิดว่ามันคุ้มค่ามาก และที่สำคัญที่สุดคือ ได้ทำงานเพื่อเด็กจริงๆ ไม่ไช่แค่มากินเงินเดือนฟรีๆ

หลายอย่างที่ รร เราขาดแคลน ไม่มี แต่พวกเราทุกคนก็พยามยามหาและให้โอกาสกับเด็กเสมอ

สร้างความคิดให้เด็กรู้สึกว่าตัวเองมีค่า มีประโยชน์โดยการให้เด็กม่ส่วนร่วมในการทำงาน ถึงแม้งานที่ออก

มาจะไม่ดีนัก แต่เค้าก้ภูมิใจที่เค้าได้มีส่วนร่วมในงานนั้น หาโอกาสผลักดันนักเรียนให้ไปเจอ ไปพบ ไปแข่ง

กับคนอื่นในสังคมถึงไม่ชนะ แต่ก็ขอให้นักเรียนมีโอกาสสนุกและแสดงออกบ้าง

ที่นี่แหละที่ทำให้ฉันเข้าใจถึงว่า ความเป็นครูผู้เสียสละอย่างแท้จริง ไม่ใช่แค่กินเงินเดือนไปวันๆ มุ่งแต่เรื่อง

ขั้น หาความดีใส่ตัวเอง คิดแต่เรื่องทำผลงาน นั้นทำเพื่อตัวเองมากกว่า ถึงแม้ว่าการทำสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้

ไม่มีผลตอบแทนเรื่องขั้น เรื่องผลงาน เรื่องชื่อเสียง แต่ผลผลิตเราปั้นจะตัวบอกถึงคุณภาพของครูผู้สอน

ไม่ใช่ว่า รร มีแต่ครูดีเด่น ครูดี โรงเรียนดีเด่น โรงเรียนสวย แต่เด็กนักเรียนโง่ อ่านหนังสือไม่ออก

ไม่ทักษะ แบบนี้มันน่าอายไหม

กำลังใจเพื่อกันและกัน

การเริ่มต้นของแต่ละคนแตกต่างกันขึ้นอยู่กับว่ามีพื้นฐานอย่างไร
หากเกิดมาเพียบพร้อมแล้วย่อมเริ่มต้นได้ดีกว่าคนที่ต้องแสวงหาตั้งแต่แรก
เริ่มจริงอยู่ที่ว่าการเริ่มต้นของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันแต่เราสามารถก้าวขึ้นไปทันคนที่เดินอยู่ก่อนหน้าด้วยความอุตสาหะ มุ่งมั่น อดทน และพยายาม
อย่าเสียใจ...ถ้าได้ตัดสินใจผิดพลาดเพราะไม่มีใครที่ในชีวิตทำแต่สิ่งที่ถูกต้องทั้งสิ้น
การตัดสินใจหมายถึง ความเป็นตัวของตัวเองกล้าล้ม...เพื่อลุกเดินต่อไปข้างหน้าพลาด...เพราะกล้าตัดสินใจดีกว่าพลาด...เพราะไม่กล้าตัดสินใจ
เป็นกำลังใจ...ให้กันและกันจุดหมายที่ฝัน...จะไม่ห่างไกล
ก่อนชนะคนอื่นต้องเอาชนะตนเองให้ได้
ก่อนก่อนที่จะว่าคนอื่นต้องมองดูตนเองให้ถ่องแท้เสียก่อน
ก่อนที่จะรู้จักคนอื่นควรรู้จักตัวตนจริงแท้ของตนเองเสียก่อน
ความรักมิได้เป็นเพียงแค่ดอกไม้สีสวยรอยยิ้มอ่อนโยนและสายลมอันอ่อนหวานเท่านั้น
หากความรักยังเป็นสีเขียวสดของร่มไม้กลางแดดร้อนในหน้าแล้งเป็นดวงไฟในราตรีกาลมืดสนิท
เป็นมืออบอุ่นที่ช่วยประคองในยามเดินทางไกล
เมื่อมีความรักเป็นกำลังใจความยากลำบากทุกสิ่งก็ไร้ความหมายเราไม่สามารถแก้ไขอดีตไม่อาจล่วงรู้การกระทำในอนาคต
สิ่งเดียวที่เราเปลี่ยนแปลงได้คือการกระทำในวันนี้ซึ่งจะมีผลต่อตัวเราในวันข้างหน้า
ทำวันนี้ให้เป็นวันของเราคิดใคร่ครวญให้รอบคอบก่อนกระทำ
ทุกคนต้องการความอยู่รอดแต่ต้องเป็นความอยู่รอดเพื่อการก้าวไปข้างหน้า
ทุกคนต้องเคยลำบากแต่ต้องใช้ความลำบากสอนให้ตนเองก้าวไปข้างหน้า
ทุกคนเกิดมาต้องต่อสู้แต่ต้องต่อสู้เพื่อความสมหวังที่รออยู่ในวันข้างหน้า
เราเป็นกำลังใจให้กันและกันฉันจะเติบโตขึ้นเรื่อย ๆพร้อมกับการเติบโตของเธอ
เมื่อพบกับความสำเร็จเราจะได้ยืนอยู่ด้วยกัน
คนที่สิ้นหวังคือคนที่ตายไปแล้ว
โลกนี้เต็มไปด้วยหุบเหวแห่งความล้มเหลวย่อมมีบางวัน ที่เราเผลอพลั้งร่วงหล่นลงไป
เก็บเวลาที่ครุ่นคิดสงสารตัวเองเอาไว้แล้วค่อยๆ หาเศษไม้ต่อเป็นบันไดก้าวขึ้นจากหลุมพบกับแสงสว่างเบื้องบน
ความยากจนเป็นบทเรียนอันมีค่าทำให้เรากระตือรือร้นที่จะแสวงหา
ยอมรับแต่ไม่ยอมแพ้ค่อยๆ ทำสิ่งที่ดีให้กับตนเองทีละนิด
ถ้าไม่รู้จักความยากจนก็จะไม่รู้คุณค่าของความร่ำรวยเพราะสิ่งที่คนเราแสวงหานั้นคือความสุขและความสุข...ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความร่ำรวยเพียงอย่างเดียว