วันเสาร์ที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2552

รักไม่ต้องการเวลา

เรื่องเล็กน้อย

เมื่อวันก่อนเกิดปัญหาขึ้นกับฉัน เรื่องนี้มีผู้ปกครองนักเรียนมาเอี่ยวด้วย
เค้าต้องการมาพบฉันเนื่องจากเรื่องบางอย่าง ซึ่งมันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเราโดยตรง แต่บังเอิญวันนั้นเรา
ลากิจพอดี เพื่อนครูคนอื่นเลยรับกรรมแทนฉัน เพราะคนนั้นท่าทางหาเรื่องจริง ดีที่พี่คนนั้นช่วยแก้สถานการณ์ไว้ได้

ฉันรู้เรื่องโดยคนสนิทของฉันโทรมาบอกว่าเกิดอะไรขึ้นที่ รร ตอนแรกฉันเครียดมาก เพราะไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันพยายามโทรหาเพื่อนที่ รร หลายคน แต่ไม่มีใครว่างรับสายเลยเพราะกำลังสอนอยู่

แต่หลังจากนั้นฉันเพียรโทรหาคนอื่นๆเรื่อยๆอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นและเป็นยังไง แต่ทุกคำตอบที่ได้คือให้ฉันสบายใจได้ ไม่ใช่เรื่องร้าวแรงและใหญ่โตอะไร ทุกคนเข้าใจและแก้สถานการณ์ไว้เรียบบร้อยแล้ว โดยเฉพาะพี่ๆใน รร ที่ช่วยเราไว้เยอะมาก ออกรับและแก้ตัวแทนและยังแอบจิกด่ากลับแถมไปด้วย ทำให้เรารู้สึกว่า ทุกคนจริงใจกับเราจริงและทุกคนก็ไม่ถือว่าเราเป็นคนผิด เพราะเรื่องมันเล็กน้อยมากแต่คนๆนึงกลับทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และพาลไปถึงหลายๆเรื่องหลายๆคน นั้นคือน้ำใจของทุกคนที่มีต่อฉัน

และตลอดเวลามีคนๆนึงอยู่ในสายกับฉันตลอดเวลา ในวันนั้นฉันกำลังเดินทางผ่านหุบเขาที่บางทีสัญญาณ
ก็ขาดหายไปเฉยๆ พอสัญญาณมาก็มีสายเข้าทันที บางทีฉันไม่พูดอะไรเงียบก็ไม่วางสาย ถือมันไปเรื่อยๆแบบนั้นแหละ เค้าก็ต้องถามว่า คิดอะไรอยู่ ไม่ต้องคิดมาก เรื่องมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดหรอก แค่คนๆเดียวที่เป็นแบบนี้ เป็นแค่ส่วนน้อยแล้วจะให้ความสำคัญกับสิ่งเล็กๆน้อยๆอย่างนั้นหรอ ทุกครั้งที่สายเข้าเวลาหลุดไปจะคอยถามอยู่ตลอดว่า เป็นไงบ้าง หายเครียดยัง และพยายามหาเรื่องคุยตลอด และอยู่กับเราจนเค้าอาซานละหมาดวันศุกร์ พอละหมาดเสร็จก็ต่อสายมาอีก

จนถึงตอนนี้อยากจะบอกขอบคุณจริงๆสำหรับความช่วยเหลือ ไม่ทิ้งกันและออกรับแทนกันโดยที่ไม่เกี่ยงว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเราทำไมต้องไปยุ่งด้วย ทำให้เรารู้ว่า อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ดีจริงใจกับเราจริงๆ

และหลังจากวันนั้นฉันได้รู้อะไรในหลายๆเรื่อง เรื่องที่จะทำให้ฉันเข้าใจและอยู่ในสังคมนั้นได้อย่างมีความสุข

ขอบคุณน่ะทุกคน ..............................